Poreski tretman rashoda iskazanog po osnovu poreza na imovinu plaćenog od strane pravnog lica – zakupca nepokretnosti, pri čemu je vlasnik predmetne nepokretnosti i zakupodavac – fizičko lice

I  Sa stanovišta Zakona o porezima na imovinu

Prema odredbi člana 2. stav 1. Zakona o porezima na imovinu
(„Službeni glasnik RS”, br. 26/01, 45/02 − SUS, 80/02, 80/02 − dr. zakon, 135/04, 61/07, 5/09, 101/10, 24/11, 78/11, 57/12 − US, 47/13, 68/14 − dr. zakon, 95/18 i 99/18 – US, u daljem tekstu: Zakon),
porez na imovinu iz člana 1. tačka 1) ovog zakona (u daljem tekstu: porez
na imovinu), plaća se na nepokretnosti koje se nalaze na teritoriji
Republike Srbije, i to na:
1) pravo svojine, odnosno na pravo svojine na zemljištu
površine preko 10 ari;
2) pravo zakupa, odnosno korišćenja, stana ili kuće za
stanovanje, konstituisano u korist fizičkog lica;
3) pravo korišćenja građevinskog zemljišta površine
preko 10 ari, u skladu sa zakonom kojim se uređuje pravni režim
građevinskog zemljišta;
4) pravo korišćenja nepokretnosti u javnoj svojini od
strane imaoca prava korišćenja, u skladu sa zakonom kojim se
uređuje javna svojina;
5) korišćenje nepokretnosti u javnoj svojini od strane
korisnika nepokretnosti, u skladu sa zakonom kojim se uređuje
javna svojina;
6) državinu nepokretnosti na kojoj imalac prava svojine
nije poznat ili nije određen;
7) državinu nepokretnosti u javnoj svojini, bez pravnog
osnova;
8) državinu i korišćenje nepokretnosti po osnovu ugovora
o finansijskom lizingu.

Obveznik poreza na imovinu je pravno i fizičko lice (koje
vodi, odnosno koje ne vodi poslovne knjige), koje je na nepokretnosti
na teritoriji Republike Srbije imalac prava, korisnik ili
držalac, iz člana 2. stav 1. Zakona na koje se porez na imovinu
plaća u skladu sa čl. 2. i 2a Zakona (član 4. stav 1. Zakona).
Prema tome, obveznik poreza na imovinu uređen je Zakonom
i ne može se menjati voljom ugovornih strana izraženom u ugovoru
o zakupu nepokretnosti koji su zaključile.
Imajući u vidu da zakup kuće za stanovanje konstituisan
u korist pravnog lica, kao zakupca, po osnovu ugovora o zakupu
zaključenog sa fizičkim licem – imaocem prava svojine na toj kući,
nije predmet oporezivanja porezom na imovinu, to znači da se za
predmetnu kuću porez na imovinu i po konstituisanju zakupa plaća
na pravo svojine, a poreski obveznik je imalac prava svojine –
fizičko lice (nezavisno od toga da li tu – „svoju“ obavezu izmiruje
iz svojih sredstava, da li se za iznos plaćene obaveze regresira
od zakupca, ili zakupac u ime i za račun obveznika izmiruje tu
obavezu).

II Sa stanovišta Zakona o porezu na dobit pravnih lica

U skladu sa članom 22. Zakona o porezu na dobit pravnih
lica („Službeni glasnik RS“, br. 25/01, 80/02, 80/02 − dr. zakon, 43/03, 84/04, 18/10, 101/11, 119/12, 47/13, 108/13, 68/14− dr. zakon, 142/14, 91/15 − autentično tumačenje, 112/15, 113/17 i 95/18, u daljem tekstu: Zakon),

na teret rashoda priznaju se u poreskom bilansu
porezi, doprinosi, takse i druge javne dažbine koje ne zavise od
rezultata poslovanja, koje su plaćene u poreskom periodu. Saglasno navedenoj zakonskoj odredbi, rashod po osnovu
plaćenog poreza na imovinu, u konkretnom slučaju, isključivo se
priznaje u poreskom bilansu obveznika – vlasnika nepokretnosti, koji je, prema zakonu koji uređuje oporezivanje imovine, obveznik
poreza na imovinu. S tim u vezi, u slučaju kada pravno lice, shodno ugovoru o zakupu nepokretnosti zaključenim sa fizičkim
licem (vlasnikom nepokretnosti – obveznikom poreza na imovinu),
preuzme obavezu plaćanja poreza na imovinu, rashod iskazan po tom
osnovu u poslovnim knjigama zakupca ne priznaje se u poreskom
bilansu sačinjenom za poreski period u kojem je predmetni porez
plaćen.

(Mišljenje Ministarstva finansija, br. 011-00-00579/2019-04 od 26.8.2019. god.)